چیزهایی هست که نمی دانی,

سال پیش روز اول یا دوم فروردین این وبلاگ رو راه انداختم.اولش یه مشت بود و بعدش شد اینی که الان می بینید.و گمان کنم دیگه کافیه.حرف اضافه ای نمی زنم.ولی اگه تو این مدت وبلاگ رو دنبال می کردید،یا حتی دنبال نمی کردید،این پایین یه چیزی بنویسید(هر چیزی که دلتون خواست حتی فحش به من)، البته اگر دوست داشتید. آهان راستی،ممنون از هر کسی که این وبلاگ رو چک می کرد. همین و خداحافظ. پی نوشت:دوبار اومدم و این پست رو ویرایش کردم.یه بار اومدم گفتم بهم فحش بدید،یه بار

این بخشی از نوشته ی علی سینا آذری است و برای خواندن نوشته ی کامل به این لینک مراجعه کنید. https://kokermag.com/close-encounters-04/ نامه‌ به سالی که رفت سلام پرسش ساده‌ای کردی: «چیست آن دو سه چیزی که از سینمای ایران دوست دارم؟» و خوب می‌دانی که چقدر پاسخ‌ها می‌توانند اسیر «زمان» باشند. کمی پیش از نوشتن، در این فکر بودم که چه لذتی دارد «از فردای نیامده نترسیدن» ۱ ! از «مقاومت» گفتن در برابر هر آنچه قدرت می‌خوانیمش.